“Mijn hele wereld zou uit dans moeten bestaan.”
Ik heb hier veel mee geworsteld. Ik weet nog dat ik op de dansacademie geïnterviewd werd door ik dacht het tijdschrift ‘Viva’, maar het kan ook ‘Yes’ zijn geweest.
Het blad was uitgekomen en ik werd op het matje geroepen door een dansdocent: “Tamara, wat kom jij hier op school doen?” Ik: “Ehm, ik word later danseres en daar moet ik voor trainen.”
In het interview had ik gezegd dat ik op school de hele dag met dans bezig was, maar als ik de deur uitliep ik gewoon Tamara was en ook nog een leven had.
De docent vertelde mij dat ik zelfs al lopend in dans moest denken en als ik mijn thee roerde ik moest tellen: 123, 123, 123…, dat het al begon bij het tanden poetsen en voordat ik ging slapen al kon bedenken wat ik de dag erna zou verbeteren. Mijn hele wereld zou uit dans moeten bestaan. Dan zou ik echt kans maken om echt heel goed te worden. Mijn familie werd al gek van mij omdat ik nooit stil kon zitten. Moest ik nu nog meer met dans bezig zijn?
Ik was het er zo niet mee eens. Dans is mij nooit opgelegd, het was als vanzelfsprekend, niet iets waar ik over nadacht. Ik deed mijn best in het moment en als ik het voelde, dan gaf ik mij helemaal.
Thuis stond ik niet uren te oefenen op mijn spitzen. Ik had wel op zolder een barre en de ruimte om te oefenen. Vaak genoeg nam ik mij wel voor om extra te oefenen, maar ik deed het nooit of zelden. Gewoonweg niet de discipline. Ergens had de docent dus gelijk.
Het gekke was wel dat ik altijd als eerste op school was en daar wel mijn best voor deed. Hier heb je ook discipline voor nodig, maar dat ging bij mij vanzelf. Heb dat nooit als discipline gezien.
Ik benutte mijn talent dus niet volledig. Ik had volgens de maatstaven niet genoeg discipline en had er veel meer uit kunnen halen.
Ik zie nu hetzelfde met Safe School en NEWBFF, Ik kan niet anders dan met bewustwording bezig zijn. Dat gaat net als toen bij de dans als vanzelf. Ik hoef niet een stappenplan te maken of te bedenken wat ik ga zeggen of doen. In het moment met de cliënt of groep gaat het vanzelf. Het is mijn gift om af te stemmen en te weten waar ik moet zijn om pijn en schuld te transformeren.
En toch vraagt het hier ook om discipline. De discipline die ik hier moet hebben is dat ik juist niet vanuit mijn wil ga handelen, juist niet zo mijn best doe, maar het durf te laten gebeuren.
Waar ik bij het dansen de wil nodig had om beter te worden, is nu de enige wil die ik nodig heb om het niet te graag te willen. In de dans kon ik mijn ego dus eigenlijk heel goed gebruiken. Het diende als middel om beter te worden en gezien te worden. En nu vereist het discipline om het ego niet aan het stuur te laten en met mijn aandacht bij de bron in het moment te blijven. Dus toch nog steeds de discipline nodig om bij de waarheid te blijven.
Volgen jullie mij nog?
Ik denk eigenlijk dat we enkel en alleen discipline nodig hebben om ‘wereldse zaken’ onder controle te krijgen. Bijvoorbeeld je lichaam trainen, de mind trainen, targets halen, doelen bereiken, gewicht verliezen, etc. Als we vanuit waarheid leven, vertrouwen, inspiratie en flow toelaten. Wat voor discipline is er dan nog nodig? Enkel alleen nog om hierbij te blijven. Om hier te komen vereist inderdaad discipline… voor het ego dan..!
Zoals jullie misschien hebben gelezen in de vorige blogs, werd ik hier in Mallorca enorm in uitgedaagd.
Door echt de hele dag bezig te zijn met bewustwording en te leven in het moment, kwam ik er weer achter hoe snel we ons laten afleiden door de buitenwereld.
Eerlijk toegegeven was mijn hoofd heel druk met overal iets van te vinden. Gedachtes als: “Dit is toch uiteindelijk saai?” of “Wat zij hier doet en zegt is echt niet spiritueel.” En nog wel honderden van dit soort gedachtes. Totdat ik in een staat van flow terecht kwam en niet meer na dacht, maar net als bij het dansen vroeger in het moment meebewoog. Dan is er geen tijd meer en hoef je de dingen niet te bedenken, hoef je nergens meer iets van te vinden en kun je op een rustige manier je intuïtie volgen.
Een eerste stap is om vaker de stilte in jezelf op te zoeken. Dit hoeft niet op een bepaalde manier. De één doet dit door te wandelen, de ander gaat mediteren. Er zijn vele wegen die naar Rome leiden, maar om de leiding, jouw intuïtie goed te kunnen horen en volgen, is het een vereiste eerst stil te worden en ruimte te maken in je hoofd welke vaak vol zitten met gedachtes.
In ons nieuwe programma (voor meer info, klik hier -> ‘Leven vanuit de bron’ ga je JEZELF weer herontdekken en kom je los van de blokkades die in de weg staan en heb je zelf de tools in huis om ook andere mensen te helpen.
Je hoeft het niet alleen te doen, wel zelf. Het enige wat nodig is, is de discipline om het aan te gaan.
Veel succes!
Liefs Tamara
Na de diagnose van PMR realiseerde ik me dat ondanks mijn eerdere inspanningen voor traumaverwerking, vergeving en loslaten, mijn ziekte me dwingt om diepere lagen van afwijzing, schuld en veiligheid te verkennen en te accepteren zonder oordeel.
Ik en spierreuma: een diagnose die ik dus nooit had verwacht. Ik betreed een wereld die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Hoe kan dit gebeuren?
Wat is nou een retreat en wat heb ik aan een retreat? Die vraag krijgen wij heel vaak. In deze blog leggen wij uit wat het is.
