Ik hoor het de laatste tijd vaak, alsof het iets speciaals is, ik ben hooggevoelig. Alles is energie en iedereen is gevoelig. De één is alleen meer open dan de ander. Jouw gevoeligheid is jouw beschermingssysteem. Zo voel ik op kilometers afstand al hoe iemand in zijn vel zit. Dit wil niet zeggen dat ik meer gevoel heb dan de ander, ik zet het alleen anders in. Het diende mij als kind om alert te zijn op zogenaamd gevaar. Vaak als je leegloopt op de ander, krijgt de ander de schuld. We noemen het dan energiezuigers. Want we zijn zo gevoelig en die ander is zwaar vermoeiend. We kunnen er helemaal op leeglopen.
Ik zie het zo, wanneer jij getriggerd wordt er iets bij jou wordt aangeraakt. Het is jouw gevoel. En ja die ander kan heel bazig, zeurderig of bijvoorbeeld overheersend zijn en kiest inderdaad precies jou uit. Waarom? Omdat jij er voor open staat. De energie of beter gezegd de frequentie die erachter schuilt is van beide hetzelfde. Als een magneet worden de personages met dezelfde frequentie naar elkaar toegetrokken. Niet leuk om te horen.
Maar waarom dan? Nou niet voor niks. Die ander is jouw spiegel.
Een voorbeeld:
De gever geeft met de intentie iets goeds te doen, hartstikke mooi, maar wie niet goed met zijn eigen grenzen om kan gaan, blijft geven. Bang om de ander te kwetsen geen nee te durven zeggen, maar wat de gever eigenlijk doet, is nee zeggen tegen zichzelf. Bang voor de confrontatie zal de gever zich gebruikt voelen en zwak. Het zwak voelen kan zich omzetten in terugtrekken en angst en dit noemen we dan gevoelig zijn en we vinden de ontvanger vaak ongevoelig. Waar de gever eigenlijk naar op zoek is, is naar goedkeuring van de ander, tenminste dat zou je denken. Wat er echt aan de hand is, is dat die goedkeuring over hemzelf gaat. Op een dieper niveau keurt de gever zichzelf af en juist dit stuk wil geheeld worden.
Hiermee wil ik overigens niet zeggen dat er iets mis is met geven. Geven is prachtig. Het leven begint met geven, maar het geven moet wel congruent zijn aan jouw innerlijk gevoel.
Zogenaamde hooggevoelige mensen voelen zich in veel gevallen energetisch leeg getrokken. Ze voelen zich letterlijk leeggezogen. Ze hebben teveel gegeven. Je hoort zelfs hulpverleners en behandelaars zeggen dat (niet allemaal gelukkig) het ze zoveel energie kost. Sorry, maar ik geloof hier niet in. Als jij jezelf leeg getrokken voelt door de ander, is er iets in jou dat om heling vraagt.
Hooggevoelige mensen, in a way zijn we dat dus allemaal. Ja bij sommige zitten er muren omheen. Zo hoog dat het gevoel er niet meer doorheen kan. Het is dus aan eigenlijk ieder mens de taak jezelf onder de loep te nemen. De zware lasten mogen doorzien worden. Het is niet de bedoeling dat energieën van anderen blijven kleven. Als je jouw eigen pijnstukken allemaal hebt aangekeken, ben je schoon van alle ballast en zuiver. Dan kun je jouw gevoeligheid gaan inzetten om behulpzaam te zijn, maar hier moet je eerst juist bij jouw gevoel komen, het aankijken en helen. In plaats van wat veel mensen doen, wegrennen van hun gevoel.
Dus een eerst volgende keer, wanneer je denkt te voelen dat iemand niet oké is of zijn energie niet lekker aanvoelt, ga dan eens naar binnen, nodig dat gevoel uit en vraag en kijk wat het je echt te vertellen heeft.
Na de diagnose van PMR realiseerde ik me dat ondanks mijn eerdere inspanningen voor traumaverwerking, vergeving en loslaten, mijn ziekte me dwingt om diepere lagen van afwijzing, schuld en veiligheid te verkennen en te accepteren zonder oordeel.
Ik en spierreuma: een diagnose die ik dus nooit had verwacht. Ik betreed een wereld die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Hoe kan dit gebeuren?
Wat is nou een retreat en wat heb ik aan een retreat? Die vraag krijgen wij heel vaak. In deze blog leggen wij uit wat het is.
