Ik en spierreuma: een diagnose die ik dus nooit had verwacht. Ik betreed een wereld die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Hoe kan dit gebeuren? Is zoiets niet bestemd voor mensen die weigeren te werken aan hun innerlijke zelf? Maar ik, ik ben voortdurend bezig met niets anders. Ik help mensen te genezen. Ik weet dat hun genezing die van mij is en andersom. Hoe kan dit dan? Wat doe ik niet goed? Wat zie ik over het hoofd?
Fuck! Wat een oordeel! En arrogantie! Het moet wel zo zijn dat ik mezelf volledig identificeer met mijn zogenaamde persoonlijkheid en pijnlichaam. Ik lijk mijn rol, het personage Tamara Hillebrandt wel heel serieus te nemen. Waarom voel ik anders deze pijn? Ik schijn iets te geloven dat de werkelijkheid, de waarheid tegen spreekt.
Mijn ego die nu wint van alles waar ik voor sta. Verstrikt, machteloos voel ik me. Ik zit gevangen, vast in mijn eigen beperkingen. Mijn lichaam valt mij aan. Hoe dan?
Door mijn hoofd giert het: “Waar is dit voor? Ik ben geen slachtoffer! Dit moet een kans zijn voor heling, voor groei. Practice what you preach. Kom op!”
Ik lig op bed en besluit door de pijn heen te gaan. Niet meer verzetten. Schakel om, geef mij over. Ik adem mezelf door de pijn heen. Acceptatie, verzet, acceptatie…
Ik zak weg en laat mij meevoeren door de ademhaling en emoties en dan verschijnt een beeld van de basisschool. Eerst denk ik nog: “Nee, alsjeblieft niet dit verhaal! Been there done that! Niet weer daar naartoe! Dat heb ik allang aangekeken en vergeven!”
De stoerste jongen van de klas had het op mij gemunt. Het is bijna ongelooflijk, maar hij vond me leuk. Na schooltijd probeerde hij me samen met klasgenootjes te pakken en werd ik vernederd, soms geschopt of geslagen. Ik kon niets tegen mijn ouders zeggen, want anders… Dus verzon ik verhalen, vertelde ik dat ik nog even op school moest blijven of dat ik was gevallen tijdens het spelen. Of ze waren er niet en hadden ze ook niets door. Het vreemde was dat ik hem ook leuk vond en het niet begreep. Later vertelde hij me (ja, want we hebben ook nog een liefdesrelatie gehad, maar hier wijd ik verder niet over uit en doet er verder ook niet toe) dat hij wilde laten zien hoe sterk hij was. Ik dacht dat ik dit alles al lang had verwerkt en vergeven, maar blijkbaar zit het diep. Ik voel de afwijzing en machteloosheid. Kan geen kant op. Het is een oud verhaal waarin de frequentie van afwijzing nog steeds de boventoon voert.
Het verhaal doet er ook niet toe. Dit is ook geen vingerwijzing naar iets of iemand. Er is niemand schuldig. Wel de overtuiging die ik daar als waarheid heb omarmd. “Ik ben machteloos. Ik zit vast. Ik word afgewezen, ik ben niet veilig.” Het is niet waar! Middels mijn eigen methode vergeef ik mezelf voor het geloven van deze overtuigingen. Er komt van alles los. Ik lijk wel een dier dat trauma van zich afschudt.
Ik adem door (verbonden ademhaling).
Bizar en mooi eigenlijk dat ik al 15 jaar lang bewustwording programma’s maak met Safe Schools voor scholen, met de kinderen afreis naar de kern en ze anders laat kijken. Het schoolplein is een mooie leerschool als je het wil en kunt zien. Ik heb er ook geleerd alert te zijn, aan te staan en dat hoeft dus niet meer. Er is geen gevaar. Ik mag ontspannen. IK BEN VEILIG!
Inmiddels is het alweer even geleden. Er was een voornemen de reis te delen, maar ik bleef haken met het delen op dit stuk. Het bevat een deel dat met mijn vader heeft te maken en ik wil niemand beschuldigen of pijn doen. Hier ga ik alweer. Rekening houden met wat het misschien met de ander kan doen. Zo zie je dus hoe het ego ook zeker mij niet met rust laat. Het ego is altijd op zoek naar enige vorm van schuld. Zonder heeft het namelijk geen bestaansrecht.
Inmiddels gaat het een stuk beter met mij en kan ik bijna alles alweer. Het voelde dus als onnodig nog te delen. Ook omdat ik doorzie dat verhalen er eigenlijk niet toe doen. Maar goed, ze kunnen wel helpend zijn. Hier dus een deel van begin juni toen ik nog volop in de pijn zat.
Ik zak nog dieper in de pijn. Mijn eigen lichaam keert zich tegen mij?! Hoe voelt dat? Het doet pijn. Het schreeuwt… Ik adem door …
Ik zie mijn vader, voel vernedering, machteloosheid en afwijzing op verschillende niveaus. Ik zie verschillende beelden van afwijzing. Alsof ik word meegenomen in een film. Geschreeuw… mijn handen op mijn oren. Ik moet wat doen… Ik kan niks doen… Weer die machteloosheid. En ook voel ik de frustratie van: hoe vaak moeten we deze lijdensweg nog bewandelen. Heb ik hem ook al niet al lang vergeven? Het is toch goed nu? Wat zie ik over het hoofd? Machteloosheid en afwijzing? Weer die afwijzing… pfgggghh…
Welke delen wijs ik nog steeds af binnen mezelf? Niemand kan mij afwijzen. Alleen ik mezelf. Hellup! 🤪
Het leven hier op aarde is één grote constante afwijzing tegen liefde (God). Wat kan ik eraan doen? Ik ben hier toch niet verantwoordelijk voor? Schuld… Ik ben niet schuldig. Hij is niet schuldig. Niemand is schuldig!
Er is geen ‘ik’ die iets moet doen, dat is het hele probleem. Er is geen ‘ik’. Er is alleen bewustzijn, waarin ik mag verzinken, zonder moeten, zonder willen, zonder zoeken of vinden. Ik laat me overgeven, acceptatie, accepteer, laat los! Maar wacht ff, liefde zit helemaal niet te wachten op mijn acceptatie. Liefde is acceptatie zelf en heeft geen erkenning nodig. Ik ben in de war en de pijn overheerst. Ik duik erin, laat me vallen. Ik hoef het alleen maar los te laten. Geen gekleef meer aan die kut verhalen. Gewoon ermee stoppen. Nu!
Even zweef ik, een moment van leegte. Zelfs geen pijn. Maar zodra ik me daarvan bewust word, is het alweer terug. Het doet verdomd veel pijn. En toch, ik weet dat ik van niets weet waarvoor het dient. Dat ik precies ben waar ik moet zijn en dat alles in mijn voordeel werkt.
Dit is mijn persoonlijke levensles. Mijn droom. Dit alles onthult hoe diep ik in mijn kern op een onbewust niveau over mezelf denk.
Ik realiseer mij dat er verhalen bestaan die veel schrijnender zijn. Deze doen er eigenlijk niet toe. Ik zie ze als een middel die helpend kunnen zijn. Ik voel diep van binnen dat mijn persoonlijke verhaal als een instrument kan dienen om inzicht te geven in de redenen waarom we niet op alle niveaus volledig gelukkig zijn. En tegelijk mag hier een groot oordeel over mezelf geheeld worden. Want ik vind er nog steeds van alles van, dit allemaal te delen. Een reflecterende spiegel die de overtuigingen onthult die we over onszelf koesteren. In onze diepste essentie zijn we al heel, volmaakt en compleet. We dragen de last van schuldgevoelens met ons mee, omdat we geloven dat we in het geheim afstand hebben genomen van de bron. Gelukkig berust dit op een misvatting, een illusie die ons niet langer hoeft te beheersen. Uiteindelijk de illusie voorbij ….
Opweg naar vrijheid, die nergens anders is te vinden dan in mij.
Na de diagnose van PMR realiseerde ik me dat ondanks mijn eerdere inspanningen voor traumaverwerking, vergeving en loslaten, mijn ziekte me dwingt om diepere lagen van afwijzing, schuld en veiligheid te verkennen en te accepteren zonder oordeel.
Ik en spierreuma: een diagnose die ik dus nooit had verwacht. Ik betreed een wereld die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Hoe kan dit gebeuren?
Wat is nou een retreat en wat heb ik aan een retreat? Die vraag krijgen wij heel vaak. In deze blog leggen wij uit wat het is.
