Al heel lang wil ik leven als een instrument van de Bron. Dit betekent, dat ik niet wil leven vanuit willen, manifesteren, doelen stellen, successen behalen en/of vanuit dromen achterna jagen. Mijn wens is om een geïnspireerd, moeiteloos leven te leven en dit vanuit passie te delen met de wereld.
Tijdens een rondje lopen om de Rotte in alle vroegte, bedacht ik mij om naar een podcast te luisteren van David Hoffmeister. Op de een of andere manier werd ik enorm geraakt. In de middag vertelde ik Lavinia dat ik wel eens een keer in Mallorca langs zou willen gaan bij hem. “Ja, gaan we een keer doen,” zei Lavinia. Diezelfde avond opende ik mijn mail en zie ik een uitnodiging om een maand bij Living miracles op Mallorca te komen wonen. Mijn mond viel open, dit kon geen toeval zijn! Mijn hart maakte een sprongetje. Zou het echt? Vervolgens sloeg de twijfel toe en ik vroeg om een heel duidelijk teken. Toen mijn partner thuis kwam en heel enthousiast reageerde op mijn verhaal, besloot ik te gaan. Ik boekte een ticket en vier dagen later zat ik op Mallorca.
De eerste dagen merkte ik dat ik best heel vermoeid was en dat ik veel in mijn hoofd zat. Het hele verblijf is heel sereen en de bewoners zijn heel rustig. Er wordt weinig gesproken en in mijn ogen vind ik ze zelfs wat saai en afstandelijk. Met welke ogen kijk ik? Haha…In de ochtend stemt de community zich af op wat er die dag, week mag gebeuren en hier luisteren ze naar. Zo ontstaan er taken. Ook ik krijg een taak. Mijn taak is om het zwembad bij te houden, te vegen en onkruid te wieden. Joepie, ik sta echt te springen, maar niet heus. Uitgerekend ik die vroeger als klein meisje bij de mensen thuis vloeren ging dweilen. Waarschijnlijk kreeg ik daar waardering voor, geen idee en thuis is onkruid wieden ook niet mijn grootste hobby.
Ook zijn er twee regels: ‘no people pleasing’ en ‘no private thoughts’. Op mijn lijf geschreven, haha maar niet heus. In alle twee ben ik een ster. Oh, en alles achterlaten zoals het was. Licht in de keuken gelijk uit, kussens opschudden, stoel aanschuiven als je opstaat, opruimen. Appeltje eitje….
No people pleasing. Ja, zal je misschien denken: “Dat doet toch iedereen zo nu en dan?” “Dat is toch niet zo erg?” In mijn geval dacht ik gewoon een makkelijk persoon te zijn en heb ik geen zin om te zeiken. Heb ook een hekel aan zeikers. (Werk aan de winkel) Het is toch fijn als iemand makkelijk is? Not! Het is eigenlijk een soort van manipulatie, een roep om aandacht en liefde op onbewust niveau. On the end heeft niemand er wat aan. Nou, lekker dan, sta ik dan met mijn goede gedrag…
Transparantie is waar ze hier voor gaan. Niks geen onderdrukking, maar eerlijk alles boven water halen en op tafel leggen.
Na de diagnose van PMR realiseerde ik me dat ondanks mijn eerdere inspanningen voor traumaverwerking, vergeving en loslaten, mijn ziekte me dwingt om diepere lagen van afwijzing, schuld en veiligheid te verkennen en te accepteren zonder oordeel.
Ik en spierreuma: een diagnose die ik dus nooit had verwacht. Ik betreed een wereld die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Hoe kan dit gebeuren?
Wat is nou een retreat en wat heb ik aan een retreat? Die vraag krijgen wij heel vaak. In deze blog leggen wij uit wat het is.
