Deel 3 van ‘Een maand wonen bij Living miracles van David Hoffmeister op Mallorca’.
De eerste 2 weken ben ik op een uitstapje naar het strand, twee keer boodschappen doen en een paar wandelingen in de omgeving na, in en om het verblijf gebleven. Op een ochtend gaan de gedachten door mijn hoofd een auto te huren en toevallig vraagt mijn kamergenootje, Sobhian na de expressiesessie wie er samen een auto wil huren. Niemand wil dat verder en zo besluiten wij samen erop uit te gaan. Bij het weggaan zegt Sabine ons erop te mediteren en te vragen om leiding. “Dat gaan we zeker doen.” Zeg ik vrolijk.
Beide voelen we een grote JA.
De dag ervoor had ik een telefonische coaching. Een hele lieve dame die problemen heeft met haar maag en bijna niks kan eten. Ze is dan ook veel afgevallen. Er staat haar een operatie te wachten waar ze enorm tegenop ziet. Het is een heel fijn en mooi gesprek en ik kan voelen dat er op het moment dat we aan de telefoon zitten heel veel getransformeerd en in gang gezet wordt
De taxichauffeur zet ons af in Porto Cristo, een leuk gezellig stadje met een strandje en haven. Siobhan wil graag zo’n magneetje voor op de koelkast en zo lopen we het eerste beste winkeltje binnen. Terwijl zij de winkel doorloopt wordt mijn aandacht getrokken naar de ketting van de eigenaresse. Ik zeg haar dat ik hem heel mooi vind en er blijkt een hele geschiedenis achter te zitten, waar ze vol trots over verteld. Ze laat ons weten wat we moeten zien en waar we lekker kunnen eten. Zo vraag ik haar of je hier ook ergens een auto kan huren. Ze wijst naar een informatiehuisje aan de overkant. Er blijkt een autoverhuur te zijn, maar die is gesloten en er zit er een twintig kilometer verderop.
We slenteren naar een terrasje met uitzicht op zee en bestellen een koffie. Ik bel met de autoverhuur die twintig minuten verderop zit en krijg een man aan de telefoon die een beetje opdringerig aanvoelt. In mijn gedachtes hoor ik: “Bel die ander.” Ja, denk ik; “Die is gesloten.” Ik bel toch en een aardige man neemt op. Hij vraagt ons waar we zijn en zegt ons daar op te komen halen. Siobhan en ik kijken elkaar aan en moeten lachen en zij zegt; “So far, so good.”
We stappen in, hebben onze gordel nog niet eens om en de man begint ronduit te vertellen over dat hij zo is afgevallen, maagproblemen heeft en bijna niks kan eten. Mijn mond valt open. Het is copy paste hetzelfde verhaal als de dag ervoor. En waarom vertelt hij dit? We zitten amper? Ik vraag het hem. “Ja, gek, ik weet het eigenlijk ook niet,” zegt hij. Tijdens de rit voelt het allemaal heel onwerkelijk, alsof we in een film zijn beland. “Zou je hier niet met een andere blik naar willen kijken?” Hoor ik mezelf aan hem vragen. ”Ja, kon dat maar,” zegt hij met een toon die een beetje wanhopig klinkt. Alles lijkt hem te overkomen: Corona, de bruiloft die niet doorgaat, moeder kanker. “Maar ik ben heel succesvol hoor.” “Hoe voelt dat?“ vraag ik. Oeh, zere plek… Na een stilte zegt hij: “Machteloos en vermoeiend!” Ik vraag hem of hij zich vaker in zijn leven zo voelt. Na veel weerstand en volhouden, dat hij dit normaal nooit heeft, vertelt hij ineens dat toen hij heel klein was hij nooit zijn bord leeggegeten kreeg. Uren zat hij er tegenaan te hikken. Zijn ouders gefrustreerd en hij voelde zich machteloos en vond het zeer vermoeiend. Even zie je dat het hem raakt, maar gelijk daarna zegt hij dat hij nog maar een kind was en dit daar niet mee te maken kan hebben. Aangekomen bij het verhuurbedrijf, waar hij de eigenaar van blijkt te zijn, lijkt het wel of we totaal vergeten zijn waar we voor kwamen. Hij is onder de indruk, sceptisch, stelt vragen en praat honderduit. Na… ik denk wel twintig minuten zeg ik: “De auto?” We krijgen een mooie korting en mogen er zelf een uitzoeken. Ook hoeft hij geen borg en zelfs mijn creditcard hoef ik niet te gebruiken.
“Nou,” zeg ik, “deze ontmoeting is niet voor niets.” Op de een of andere manier vindt hij het zo bijzonder, dat ik dit zeg en hij begint te vertellen dat hij met zijn vriendin de serie Lost kijkt en dat ze hierdoor gesprekken hebben die anders zijn dan normaal. Siobhan zegt hem nogmaals dat het echt anders kan, dat het een goede man is en dat het wel goed komt. “There has to be another way and maybe it started today,” zeg ik al zwaaiend, terwijl we wegrijden.
Weer kijken we elkaar vol ongeloof aan, geven elkaar een high five en moeten keihard lachen. Show us the way! We hebben uiteindelijk een heerlijke dag. We lunchen, lachen en hebben mooie gesprekken en het was geweldig om de leiding zo duidelijk te voelen en bewijsjes te krijgen.
Heel enthousiast komen we thuis, maar er hangt een sfeer die ik als geen ander ken. Ik vraag wat en krijg geen antwoord. In plaats van het aan te gaan, stap ik gelijk in mijn oude patroon, mee zwijgen. Ik heb echt geen idee wat er aan de hand is. Ik moet eigenlijk weten waar ik de auto moet parkeren. Terwijl ik terugloop naar de auto zie ik van mezelf wat ik doe, people pleasing en private thoughts. Grrrrrr, pffff, na zo’n leuke dag! Hoe dan? Ik voel niet de mogelijkheid iets te zeggen (ligt aan mij) en besluit de auto voor ons appartement te parkeren. Foute beslissing! Deze is alleen voor de community. Ik word dus weer bevestigd, dat ik het niet goed doe.
Zo zie je maar hoe snel het gaat. Betekent het dat er toen ik thuiskwam geen leiding meer was? Nee, want ook dit was een geweldige kans voor heling. Van kleins af aan ben ik gewend dat mijn vader een soort van de sfeer thuis bepaalt. Ik moest dan vooral niks zeggen. En het is natuurlijk niet de waarheid. Mijn waarheid mag gehoord worden. Ik hoef mezelf niet onderdanig aan die ander te maken. Zij zit op dat moment niet lekker in haar vel. Al zou ze uitbarsten als ik wat vraag. Als ik er geen betekenis aan geef, is er niks aan de hand. Zodra ik dat wel doe, is er werk aan de winkel. Iets in mij heeft nog gehechtheid aan bepaalde emoties en die mogen bevrijd worden.
We zijn het ook echt niet gewend. Wie is er nou opgegroeid met de gelegenheid alle emoties toe te staan. Wie heeft er nou geleerd om echt in contact te zijn met onze innerlijke leiding, emoties en gevoelens? We leren vooral om sterk te zijn, goed gedrag te vertonen, te overleven, successen te behalen, wilskracht en een persoonlijkheid te ontwikkelen. De man van het autoverhuurbedrijf was een schoolvoorbeeld: succesvol, mooie vrouw, kinderen, mooi huis, boot en toch…
Het was een leerzame, bijzondere dag vol wonderen, waar maar weer eens duidelijk werd dat geven, ontvangen is; alles in ons voordeel werkt, toeval niet bestaat en overgave en vertrouwen sleutelwoorden zijn.
Liefs Tamara
Na de diagnose van PMR realiseerde ik me dat ondanks mijn eerdere inspanningen voor traumaverwerking, vergeving en loslaten, mijn ziekte me dwingt om diepere lagen van afwijzing, schuld en veiligheid te verkennen en te accepteren zonder oordeel.
Ik en spierreuma: een diagnose die ik dus nooit had verwacht. Ik betreed een wereld die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Hoe kan dit gebeuren?
Wat is nou een retreat en wat heb ik aan een retreat? Die vraag krijgen wij heel vaak. In deze blog leggen wij uit wat het is.
