Afgelopen juni kreeg ik te horen dat ik PMR (Polymalgia rheumatica) ofwel in de volksmond, spierreuma heb. Zoals ik al eerder vertelde was ik nogal verbaasd. Niet omdat ik geen trauma’s heb die er mee gemoeid gaan, maar meer omdat ik zoveel al heb gedaan op het gebied van traumaverwerking, vergeven, loslaten etc. (Dacht ik)
Ik had mezelf voorgenomen jullie helemaal mee te nemen, maar op de een of andere manier voelde ik het niet en nu dus wel.
Kennelijk is het tijd een diepere laag in mezelf te verkennen. En ik heb het geweten. Donkere, pijnlijke dagen waar ik het soms echt even niet meer wist. Ik die iedereen vertel dat innerlijke leiding er altijd is, als je maar wil luisteren. Wat deed ik niet goed? Ik luister! Waar is hier de nooduitgang? HELP! En er kwam niks, helemaal niks. Alleen ik met de pijn, in een lichaam waar ik helemaal niks meer van begreep. En hier startte mijn proces. Het leerde en leert mij nog steeds om mij echt letterlijk over te geven. Over te geven aan helemaal niks, niks meer weten, niks meer om aan vast te grijpen. Volledig uiteindelijk accepteren. Accepteren wat er lijkt te zijn. Zonder oordeel. Wow, wat een oordeel heb ik. Op de arts omdat ze het niet holistisch bekijkt, de medicijnen, mijn verleden en laat ik vooral niet vergeten, mezelf. Ik zou het wel even fixen. En tada, voor je het weet zit je in de loop van schuld. ‘Ik kan het dus niet goed doen?’ Waar ik intussen wel achter ben gekomen is dat mijn thema’s hier gaan over afwijzing, schuld en veiligheid.
Er is niet een iemand die opgroeit zonder schuld en trauma. Je kunt een gelukkige jeugd hebben, lieve ouders en familie, financiële vrijheid en ga zo maar door, maar dat wil nog niet zeggen dat iemand geen trauma’s kan hebben. Gelukkig zijn ze erachter gekomen dat we trauma’s kunnen helen door middel van bewustwording. Trauma zit niet in de gebeurtenissen die je hebt meegemaakt, maar in de manier waarop jouw hele systeem daar mee omgaat in het hier-en-nu. Bij trauma denken veel mensen aan mishandeling, verkrachting of heftige gebeurtenissen. Maar een onverwachte uitbarsting van de schoolleraar, ziektes, het verlies van dierbaren, ingrijpende ziekenhuisopnames kunnen minstens zo traumatisch zijn. Trauma is onverwerkte emotie.
Ik moet denken aan een casus waarbij een man een burn-out had. Ondanks een fantastische jeugd met liefdevolle ouders, vooral zijn moeder, kon hij de verantwoordelijkheid op het werk niet meer aan. Wat hij niet besefte, was dat zijn moeder onbewust haar eigen geluk aan hem had gekoppeld. Hij voelde de druk om haar gelukkig te maken, een taak die gedoemd was om te mislukken. Zijn enorme faalangst en verantwoordelijkheidsgevoel kwamen nu tot uiting. Hij was enorm verbaasd en het getuigt maar weer, je kunt het niet goed doen, maar gelukkig ook niet fout ;-). Alles is om van te leren, dankjewel, dankjewel, dankjewel spierreuma!
Vechten, vluchten of bevriezen (fight, flight or freeze) zijn de opties waaruit we kunnen kiezen bij gevaar. Dat ‘kiezen’ gebeurt volautomatisch en onbewust; het is al gebeurd voordat je erover nadenkt. Vooral als je door de omstandigheden immobiel bent op een levensbedreigend moment, of als je verstijft van schrik, is de kans op een langdurig trauma groot. Je lichaam wil namelijk een natuurlijke reactie vertonen en de energie van de schrik ontladen, bijvoorbeeld door te schudden of te trillen. Dat is wat wilde dieren doen, als ze geschrokken zijn of ternauwernood aan de dood zijn ontsnapt. (In een vorige blog vertel ik over mijn overleving op het schoolplein.)
“Trauma overleven is een kwestie van het mobiliseren van enorme hoeveelheden energie”. Wilde dieren doen dat vanzelf, daarop zijn ze gebouwd. Als een dier wordt opgejaagd en ontsnapt, dan raakt het niet getraumatiseerd. Zodra het gevaar geweken is en bijvoorbeeld losgetrild, is alles voorbij en gaat het dier gewoon verder met zijn leven. Wij mensen blijven erin hangen. Terwijl wij ook, net als dieren, aangelegd zijn op het ontladen van die energie.
”Zonder ontlading ontstaan er vroeg of laat symptomen, zoals bijvoorbeeld: Ziektes, nachtmerries, woedeaanvallen, gevoelloosheid, apathie, burn-out en depressie.
“Vechten of vluchten is actief, bevriezen veroorzaakt een ingewikkelder soort trauma. Tekort aan energie, afwezigheid van emoties, gevoelloosheid in het lichaam, gebrek aan vermogen om te reageren (apathisch) op andere mensen en situaties, dat zijn allemaal symptomen van een freeze.” Dit gaat of kan zich uiteindelijk uiten in het lichaam dmv ziektes. Bij mij in dit geval spierreuma.
Emotie is energie in beweging (Energie in motion) Bij Trauma zet de energie zich vast en zorgt zo uiteindelijk voor blokkades. Emoties die nooit zijn gevoeld en hun uitweg hebben gevonden. Als we er niet mee kunnen omgaan, of als we ze niet mogen voelen, duwen we ze weg. Maar wat je weerstand biedt, blijft bestaan en die emoties duwen uiteindelijk terug. Als een bal onder water houden. Je houdt het niet vol.
Bewustzijn van ons lichaam is van essentieel belang. Ik moet bekennen dat ik, mede door ECIW (Een Cursus in Wonderen), mijn lichaam niet langer aandacht gaf. We leren dat we niet ons lichaam zijn. Ik besef nu dat mijn lichaam een instrument is dat nauwkeurig weerspiegelt hoe het gesteld is met mijn innerlijke wereld. (Mijn mind) Dus ja, hoewel ik niet werkelijk mijn lichaam ben, is het op een dag vergankelijk, en blijft er niets van over. Wat dan resteert, is bewustzijn. Dat bewustzijn is heel, volmaakt en compleet. Bewustzijn hoeft niets meer te leren en is al vrij. Degene die mag ontwaken, is dus de waarnemer, de dromer zelf. Niet het personage in de droom dat ik denk te zijn. Dit personage voert precies uit wat de dromer, in dit geval ik, hem toeken.
Middels meditatie, begeleiding en resetten, kunnen we de neurologische paden verwarren en alsnog een andere opdracht in het hier-en-nu geven. Het is een verschuiving van angst naar veiligheid. Ik ben hier voor mezelf nu weer volop ingedoken en ik kan je vertellen, het werkt.
Ontzettend veel mensen zijn min of meer gedissocieerd van hun lichaam, Ze voelen gewoon niet goed wat er in hun lichaam, of in sommige delen van hun lichaam, te voelen valt. Kunnen hierdoor te maken hebben met een eetprobleem, smetvrees, verslavingen en zelfhaat.
Voor mij helpt het om alle ‘donkere delen/ monsters’ aan te kijken vergeven en te bedanken. Er komen er nogal wat uit de kast, haha, maar ben niet meer bang. Kom maar op!
Ik heb ook soms nog te maken met terugvallen. Ik heb vooral heel veel moeite met hoe ik er nu uit zie. Dit komt door de prednison waar ik niet onderuit kan en mag leren accepteren. Acceptatie lijkt voor mij makkelijker dan het is, maar ook deze gaan we aan…
Volgende keer meer over wat acceptatie nou echt is.
Liefs,
Tamara
Na de diagnose van PMR realiseerde ik me dat ondanks mijn eerdere inspanningen voor traumaverwerking, vergeving en loslaten, mijn ziekte me dwingt om diepere lagen van afwijzing, schuld en veiligheid te verkennen en te accepteren zonder oordeel.
Ik en spierreuma: een diagnose die ik dus nooit had verwacht. Ik betreed een wereld die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Hoe kan dit gebeuren?
Wat is nou een retreat en wat heb ik aan een retreat? Die vraag krijgen wij heel vaak. In deze blog leggen wij uit wat het is.
